اثر حفاظتی عصاره آبی ماریتیغال در مدل بیماری پارکینسون القا شده توسط ۶-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی نر: ارزیابی رفتاری، بیوشیمیائی و بافت شناسی

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می شود. با توجه به خاصیت حفاظتی گیاه ماریتیغال، هدف بررسی حاضر بررسی اثر عصاره آبی این گیاه در مدل تجربی بیماری پارکینسون بود.   مواد و روش ها: در این مطالعه تحقیقاتی از نوع تجربی، موش های صحرایی (40 = n ) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت درمان با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق 5/12 میکروگرم 6 -هیدروکسی دوپامین به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه کنترل و ضایعه دیده تحت درمان، از یک هفته قبل از انجام عمل جراحی استریوتاکسیک، روزانه 200 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن عصاره آبی گیاه ماریتیغال (silybum marianum) را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. دو هفته پس از جراحی، رفتار چرخشی به دنبال تزریق آپومورفین در طی یک ساعت و تعداد نورون های بخش متراکم جسم سیاه مورد بررسی قرار گرفت.   یافته ها: دو هفته بعد از جراحی در گروه ضایعه دیده، آپومورفین موجب بروز رفتار چرخشی به سمت مقابل ناحیه آسیب دیده شد (0001/0 p< ) و تعداد نورون های بخش متراکم جسم سیاه سمت چپ کاهش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل یافت (05/0 p< ). تجویز عصاره آبی گیاه ماریتیغال به گروه ضایعه دیده موجب کاهش تعداد چرخش های القا شده به وسیله آپومورفین شد (05/0 p< ) و کاهش نورون های بخش متراکم جسم سیاه را در این گروه تخفیف داد (05/0 p< ). از طرف دیگر، تیمار گروه کنترل با عصاره تاثیر معنی داری بر تعداد چرخش های القا شده به وسیله آپومورفین و نورون های بخش متراکم جسم سیاه نگذاشت.   نتیجه گیری: تجویز داخل صفاقی عصاره آبی گیاه ماریتیغال دارای اثر حفاظتی در برابر توکسیسیتی 6-هیدروکسی دوپامین در مدل تجربی بیماری پارکینسون است.